De vriezeman

't Leven kan soms hard zijn. En dan zeker als jonge student die ook nog es scouts doet.

Begrijpt u mijn leed niet? Laat ik even mijn afgelopen twee dagen schetsen:

Het was zondag 23 november. Het sneeuwde al wat en buiten was het koud en wij hadden net mama-papa-vergadering gepland. Een geweldig tof idee, zij het wat gevaarlijk, want het moest maar es een slechte vergadering worden. Uiteindelijk viel alles goed mee, maar dat is eigenlijk niet de hele pointe van dit verhaal. We hebben het immers niet over scouts, maar over mij en m'n miserabele lotgevallen.

Goed, laat ons verdergaan. We hadden dus het lumineuze idee gekregen dat ik, die de vriezeman moest spelen, bloem in m'n haar zou doen. Daar werd het lekker wit van. Jolijt jolijt! Geweldig leuk voor de kindertjes, ook voor mij want ik kon sneeuwstormen maken door met m'n hoofd te schudden. Minder leuk was het toen ik vanmorgen, na een bijzonder rusteloze nacht (Beertje, waar ben jij gebleven?) achteraan m'n hoofd voelde. Dikke klodders net-niet-zo-goed-weggewassen bloem begroetten m'n vingers. Ik racete de douche in en waste nog snel m'n haren, waarna ik m'n schoenen wilde pakken om snel naar de les te gaan. Groot was dan ook mijn verontwaardiging toen ik merkte dat die nog nat waren van in de sneeuw te spelen op de scouts. Rotkoters. Ik dus in m'n sportschoenen naar de les. Feest.

Eenmaal aangekomen sprongen mijn o zo trouwe vrienden meteen als hyena's op het makkelijke slachtoffer dat ik was: mijn sportschoenen en nog altijd niet goed genoeg gewassen haar maakten me al snel tot hun riséé. Gelukkig zat ik achteraan en kon ik gezellig de hele les economie (dank u Tim Willemen voor uw boek waardoor ik niet moet opletten!) bloemkorreltjes uit m'n haar trekken. Intussen doneerde ik, vrijgevig als ik ben, een aardig deel van deze roux aan m'n achterbuur, die, moest ie een vuurtje gehad hebben, er prompt macaroni met hesp- en kaassaus van zou hebben gemaakt. Of met een vies gezicht de schilfertjes wegduwen, denkende dat het roos was. Bij deze dus: niets is minder waar, het was bloem. Van den Aldi, meneer.

Maar goed, de pauze kwam en na nog wat leuke opmerkinkjes van m'n trouwe vrienden dacht ik: ik zet me lekker vanvoor, al bij al valt het nog wel mee. O wee, wat een vergissing. Nu kwam ik immers in het zicht van hen: zij die de mooisten van de aula zijn. En men komt niet in het zicht van hen zonder zijn haar eerst goed te wassen. Vurig verlangde ik ernaar mijn muts op te zetten, mijn sportschoenen weg te schoppen, maar het was al te laat! 

Dries: 5 punten eraf

nogmaals, wereld, weet het: het was bloem! En mijn goeie schoenen waren nat!

....................................................................................................................................................

Ok, ik geef toe, veel van hierboven is overdreven en zo'n egotripper ben ik nu ook weer niet om altijd over mezelf te willen praten. Maar uiteindelijk maakt dat een verhaaltje zo veel fijner, nietwaar? Al was de bloem blijkbaar toch vrij aanwezig en vielen de sportschoenen wel op. Misschien had het feit dat ik de trappen opjogde om bovenaan wat te gaan stretchen er wel wat mee te maken...

Tot slot, voor al wie de vriezeman niet kent volgend kinderversje. Ik ben wel de melodie / het metrum vergeten.

Vriezeman heeft op straat gezeten, 
heeft in mijne neus gebeten , 
mijne neus is rood rood rood, 
kwenste de vriezeman dood,dood, dood.