Matteüs 18

Roel loopt naar de kale, gebarsten muur. Haalt het krijtje uit z'n broekzak. Bukt zich naar de rechteronderhoek. Trekt een streepje. Stapt achteruit. Ja, dit is wonderlijk. Waarachtig mooi. Een glimlachje speelt om Roels lippen. Hij loopt weer naar de muur toe en gaat nog een paar keer over het streepje. Lekker dik. Oh ja, Roel heeft er lol in. Hij telt nog eens alle streepjes na. Over de jaren was de muur traagjes voller en voller geworden. Alle streepjes waren er op geraakt gelukkig, maar dat had hij ook wel verwacht. Niet voor niets had hij van tevoren alles zorgvuldig opgemeten. Hoe onvolmaakt zou het geweest zijn als de muur overvol was geweest? Als hij in de hoekjes had moeten zitten prutsen? Of als er een lelijk leeg stuk was overgebleven? Maar al bij al, hoe had iets goddelijk ooit onvolmaakt geworden kunnen zijn? Glimlachend ziet Roel dat de 490 streepjes zijn muur perfect van hoek tot hoek vullen.
2 jaar geleden was het dat Roel tot het besef was gekomen. Het zag er die dag niet naar uit dat er veel speciaals zou gebeuren, een zondagmorgen als alle andere. Hoe had hij ooit kunnen weten dat juist die dag de priester, een man zijn respect waardig, net die passage zou lezen? Hij kon de woorden nog steeds horen:

"Dan lezen we nu uit het evangelie volgens Matteüs, hoofdstuk 18, verzen 21 tot 35..."

Wat Roel die dag had gehoord had zijn leven voorgoed veranderd. Hij kijkt nog één keer glimlachend naar de streepjes op zijn muur, precies 490, en gaat naar buiten.

Eenmaal op straat loopt Roel zelfverzekerd rond, in z'n broekzak een kopie van de verzen. Hij denkt aan grootse dingen, aan alles wat hij zou kunnen doen. Hoe hij de wereld kan helpen. Hoe hij wel eens een "redder" kan zijn. Een messias...

Hij haalt de verzen uit z'n broekzak en leest ze nogmaals.

Matteüs 18, 21-22

Daarop kwam Petrus bij hem staan en vroeg: ‘Heer, als mijn broeder of zuster tegen mij zondigt, hoe vaak moet ik dan vergeving schenken? Tot zevenmaal toe?’ Jezus antwoordde: ‘Niet tot zevenmaal toe, zeg ik je, maar tot zeventig maal zeven.

490 keren, Roel had het uitgerekend. 490 keren had hij zich ingehouden. 490 keren was hij de toffe geweest, de vergevingsgezinde. Maar dat is nu gedaan.

Roel stapt het grote gebouw binnen. Gaat naar boven. Speelt wat het mes in z'n achterzak. Gaat de deur door. Voelt nog eens aan het mes. Glimlacht eens. Krijgt een papiertje tegen z'n hoofd. Voelt een natte spons in z'n nek. Valt over een stiekem gespannen koord. Ziet dertig joelende kinderen met hem lachen van achter hun schoolbanken.

Maar Roel glimlacht.

"Dat hadden jullie niet moeten doen, jongens. Ho nee, dat was een slechte keuze. Dit wordt écht jullie dagje niet..."

met dank aan Pieter Moysons, die het uitgerekend heeft