Op kot 2

Grutjes toch!

We zijn intussen een weekje verder en ik begin me al wat meer te settlen op de peda. Ik had besloten me niet te laten dopen, maar uiteindelijk ben ik toch bezweken onder de peer pressure en de belofte dat ik iemand anders' schoenen mocht gebruiken. Leve m'n standvastige zelf! Nu mag ik me dus donderdag weeral mooi gaan presenteren in de hoop voor niet te weinig verkocht te worden om dan over een paar weken weer even publiek vernederd te worden. Jaja, die dopen, dolle pret hoor!

Omdat het belangrijk is genoeg te bewegen heb ik weer allerhande plannen opgevat om te gaan sporten. En dit keer zal ik ze volhouden ook! Met de sportkaart van de KUL kan je heerlijk veel sporten gewoon gratis gaan doen, zodat ik eigenlijk elke dag wel iets heb dat ik wil mee gaan doen. Leren daarentegen valt heel wat moeilijker in te plannen. Voorlopig is de stand:

3 weken les

3,5 les gemist

achter voor 1/3 van m'n vakken

Maar ik zal me herpakken! Adje kijkt zorgelijk naar me tijdens de lessen Numerieke Wiskunde, maar die blik zal snel omslaan in één van verwondering!

Nu, met al die sporten die ik wil doen, kan het niet anders of er is er eentje bij waar ik niet bepaald een hoogvlieger in ben. Moeilijk voorstelbaar, ik begrijp het, maar laat me even de situatie schetsen:

We schrijven enkele dagen geleden. De immer glimlachende kapitein Ringbaard had weer es een geweldig voorstel: "kom mee turnen, Dries", zei hij, "Het wordt vast leuk!". Ik had er zo wat m'n twijfels bij, ik kon namelijk niet bepaald veel, maar na veel aandringen besloot ik toch maar mee te gaan. Peer pressure is m'n Achillespees. Nu kwam ik daar gisteren aan, samen met een grijnzend kapiteintje Ringbaard en nog twee vrienden - een voormalig turnster en een voormalig trampolinespringer - en bleek dus dat we mooi een paar oefeningen mochten gaan doen. Allemaal begeleid door twee mooie jongedames. Geweldig leuk! Het begon allemaal kalmpjes met wat rennen en springen, beetje rollen, goed te doen. En ineens, hoppaaa! Hazensprong! Op gekke manieren lopen! En natúúrlijk was ik om de één of ander reden op net dát punt in de rij opwarmers aangekomen waar al de rest gedaan heeft en kijkt wie er nog afkomt. "Ga toch wat rollen in de lucht ofzo", dacht ik, maar het mocht niet zijn. Ik mocht m'n kunstjes opvoeren met publiek.

Het is gek hoe iets wat anderen zo moeiteloos lijken te doen, zo verrassend moeilijk kan blijken. Als je die kerels zo over de mat ziet vliegen, denk je: als ik nou es m'n lijf net hetzelfde hou, moet zo'n flikflak toch een peuleschil zijn? Maar er is een verschil tussen doen en denken. Je lijf is je beste vriend tot het in de lucht is. Daarvoor doet het nog vriendelijk: "ja hoor, ik zal m'n armpjes wel toetrekken en m'n rug buigen". Maar dan, als je het nodig hebt, wordt het een laf hoopje vlees en laat het je in de steek om gewoon wat rond te zwaaien. De vuile verrader!

Het was natuurlijk niet allemaal falen wat de klok sloeg: salto kon ik wel wat en ongecontroleerd van de trampoline afvliegen lukte me ook aardig. En uiteindelijk was alles ook best grappig en was ik niet de enige turner-in-spe-die-nu-niet-meteen-een-kampioenschap-zal-winnen. Maar of ik ooit zal terugkomen?

Ik denk eerder dat er weer een illusietje minder is om in te geloven voor mij. Nog even en ik bereik misschien wel het nirwana!