Elias

"Kippen, Maria, zijn de vuilste beesten op aarde", zei Elias.

"Zo dan, nou, leg es uit, schat", antwoordde Maria terwijl ze nog wat aardappelen bij opschepte.

"Dat zal ik meteen doen!", zei Elias. "Kippen zijn des duivels, Maria. Ze komen voort uit het gat van de duivel en denken dat wij dat niet merken. Maar dan hebben ze buiten mij gerekend, Maria! Ze lijken dan misschien zo onschuldig, maar op één punt laten ze een steek vallen."

-"Is dat zo, lieve?"

-"Jazeker! Het is niet zozeer hoe de kip ofte gallus gallus domesticus leeft, het is hoe hij sterft! Heb je wel es een kip zien sterven, Maria?"

"Nee, nog nooit", zei Maria, "En doe nou toch rustig met de aardappelen, lieve."

"Wel", ging Elias verder, die nog steeds geen aandacht aan de aardappelblokjes besteedde die hij deed rondvliegen met al z'n geklop op tafel,"het toeval wil dat ik vorige week zag hoe de boer van hiertegenover een kip slachtte. Ik zag zó hoe het mes van de boer door de nek van dat beest ging. En moet je nu horen, lieve: dat beest liep gewoon weg! Zonder hoofd, Maria!"

"Nou nou, dat meen je niet", zei Maria.

-"Ik zweer het je op m'n moeders hoofd! Kippen zijn van de duivel, lieve! En ik heb hen doorzien: een normaal wezen is dood als je het de kop afhakt!"

Na de aardappelschaal moest ook de kom met erwtjes aan geloven toen Elias er met z'n vork op begon te timmeren om z'n standpunt kracht bij te zetten.

"Uit de duivel, uit de duivel, uit de duivel! En dat weiger ik toe te staan, Maria!"

En met die woorden stond Elias recht. hij griste het vergiet van het aanrecht, duwde er de etensrestjes uit en zette het op z'n hoofd. Bij de deur nam hij ook de grove borstel mee en droeg hem als een lans voor zich uit. "Nogmaals heeft de wereld me nodig, lieve! Uw nobele ridder verlaat u eens te maal, maar weest verzekert: ik keer terug! Aan m'n buidel de kop van elke duivelse kip in omstreken!"

En Elias stormde de deur uit, de omliggende boerderijen tegemoet. Maria zuchtte even en ruimde de erwtjes op, die over de vloer verspreid lagen. Buiten hoorde ze de gesmeerde kreten van haar levenspartner, die nu bijna bij de boerderij aan de overkant moest zijn. Geduldig ging ze zitten wachten aan de deur tot ze hoorde wat ze al wel verwacht had. Vijf minuten later stond Elias weer aan de deur.

"Ze hebben me gestoken, Maria! Met hun snavels zó, recht in m'n vlees! De duivelse beesten wisten het, hun duistere heerser had hen gewaarschuwd!"

"Ja, vast wel, lieve, vast wel", zei Maria en ze ging een pleistertje halen terwijl Elias over z'n rode arm wreef, woedende blikken werpend door het raam, waar het lawaai van honderden kippen de stilte van de nacht brak.