Accordeonconcert

Het is weer even geleden maar intussen is er heel wat gebeurd!
Ik heb m'n accordeonklasconcert gespeeld om te beginnen. En om eerlijk te zijn, het was een klucht. Ik had de keuze gekregen tussen twee stukjes: eentje dat ik al lang ken (Perhaps, perhaps van de serie "coupling", een aanrader trouwens!) en eentje waar ik wat moeite mee had. Nou ja zeg, alsof ik daar de miet ging uithangen en voor 't gemakkelijke gaan! Ik had ook goed genoeg door dat ze stilletjes liever had dat ik het moeilijke zou kunnen. Nu, ik had het echt wel goed geoefend en ik had niks zenuwen, niks! Ik zag m'n lerares wel met een zorgelijk gezicht kijken toen ik zei dat ik het moeilijke ging spelen, maar kom, ik was zelfzeker, 't ging lukken!
En dan komt het: niks zenuwen heb je, tot je daar zit en je partituren begint te schikken. En ook al zit er maar 10 man in de zaal, toch krijg je de indruk dat je beentjes knikken. Je kijkt even, nee hoor, ze staan lekker stil, maar al een geluk dat je niets moet zeggen, want je stem zou vast trillen! En o jee, voel ik daar m'n hoofd wiegen? Ik weet het niet, ik kan het niet zien! En ook al ziet niemand het, jij zit daar met je hele lichaam te shaken. Geen shaken van angst, begrijp me niet verkeerd! Het is dat andere, onverklaarbare niet-kunnen-stilhouden-van-ledematen-als-het-net-wel-moet, hetgeen je ook wel es krijgt als je met een leerkracht gewoon spreekt. Het zijn niet zozeer zenuwen, het is meer een soort van teveel-aandacht-aan-je-houding-geven.
Maar goed, het stuk zelf
weer. Op zich ging alles vlot, met hier en daar wat haperinkjes, maar kom, ik ging voor de sympathie, maar dan ineens gebeurde het. Ik moest een paar maten spelen die al eens eerder waren voorgekomen, maar het geniepige was dat hier het blad maagdelijk schoon was, terwijl bij de eerste keer dat deze voorkwamen ze omfloersd waren met allerhande mooie rooie tekeningen, waardoor ik altijd wist waar ik zat. Een soort kleurencode was het. Ik speelde dat stukje uit m'n hoofd, kijk op m'n pagina, zie nergens kleurtjes en hoppa!!! Totaal in de war, omdat ik geen idéé heb waar ik precies zit, ben ik gestopt voor een volle drie seconden in 't midden van een toch wel vrij emotioneel stukje. Ja, het was me wat, dat stuk(Matin d'hiver heet het trouwens)

Maar het ergste moet nog komen! Vlak na mij kwam het samenspel waarin ik ook meespeel. Megasimpele stukjes, echt waar, ik speel er meestal twee stemmen tegelijk in, maar jongens toch, was me dat een kakafonie!! We speelden een soort serietje van drie stukken achter elkaar, waarvan 't eerste wel OK klonk, buiten dat onze belangrijkste stem ineens wegviel en niet meer terugkwam. En dan dat tweede, oeioeioei toch. Ik was nog rustig m'n knopjes aan 't goed zetten, eventjes aan m'n schouder aan't krabben en WHAM, madam was al vertrokken. En ik was niet de enige die schrok want pas tegen 't einde van het stuk was iedereen mee. "Oef", dacht ik, "nu wat sneller zijn". Maar hoppa , voor ik het wist was ze weer weg!
Dan, ons laatste stukje, een kastaar van een nummer: Green Hornet Theme. Het ging best nog OK eigenlijk, zodat we toch een beetje deftig afsloten. Maar algemeen, ik zei het al, 't concert was vooral een klucht
En te denken dat ik straks examen heb van diezelfde liedjes...

Green Hornet Theme (uit Kill Bill trouwens!)