Dima Bilan doorprikt!

Eurosong was gisteren op tv en ook al zijn er velen tegen, het was weer een geweldige show. Naast de stereotiepe draken van nummers, de vaker niet dan wel geslaagde tongue-in-cheek nummertjes(een onverstaanbaar zingende kalkoen met slechte muziek op is niet grappig, sorry Ierland!) en hier en daar nog wat geks, waren er dit keer toch ook weer een paar leukere liedjes bij.
De Franse inzending, Divine van Sébastien Tellier, was hier zeker een van. Een song die pretentieloos, maar dan ook weer heel mooi is met een geslaagde act. Jammer genoeg dachten de Oostblokkertjes hier anders af en hoppa, de Fransozen werden met een 19e plaats naar huis geflikkerd. En dat terwijl dit lied een favoriet lijkt van de Vlaamse radiostations, wat moeten die arme mannen van Ishtar wel niet gedacht hebben? Velen
stonden meer achter Frankrijk dan achter hun eigen landje. Getuige hiervan mijn hoonlachende medeleiding van de scouts wanneer ik zeg dat ik Ishtar best wel ermee door kunnen vind.

Maar goed, ik kan hier beginnen uitwijden over elk liedje dat ik best OK vond, maar omdat dat me teveel tijd zou kosten en ik morgen met Maple moet leren werken, ga ik het houden bij dat ene liedje dat blijkbaar toch het hardst bleef hangen, de winnaar.
Dima Bilan brengt ons "Believe", een pakketje van song, ADHD-violist en kunstschaatser. Kan niet missen.

Na enige luisterbeurten denk ik dit lied door te hebben. Wat eerst een onschuldig vermaaknummertje leek over de kracht van het geloof is heel wat anders gebleken! Dit nummer, beste lezers, is niets minder dan een ode aan de geneugten van het gangbang-gebruik! Pas op, ik heb daar niets tegen, maar ze moeten het me zo niet onder de neus wrijven.
Laat ik u even minuut voor minuut tonen wat ik bedoel:


Het lied begint stil, al wat we zien is een silhouet tegen een witte ondergrond. Voorlopig nog geen vuiltje aan de lucht dus. Maar even later zien we hoe het silhouet wil beginnen zingen en iets naar de mond brengt. Voor de leek een microfoon, voor het geoefende oog van een estheticus een fallussymbool. Al in het prille begin van dit lied zien we die innerlijke strijd tussen onschuld en vertier die zich in de protagonist, Bilan, afspeelt.
Nu ontspint zich een spel van afstoten en aantrekken tussen de zanger en zijn 'microfoon'. Een wisselwerking ontstaat. We zien twijfel, toehappen en dan toch weer terugtrekken, tot opeens Dima zich op de rug draait, zich als het ware overgeeft aan wat hij wist dat ging komen, waarop zijn antagonist op het podium verschijnt: een zwierige violist. Na een periode van twijfel zien we Dima zich geven, schénken aan de man achter hem. Beiden blijven, dierlijk als het ware, op de knieën zitten en beginnen, door elkaar geïnspireerd, aangewakkerd, zich meer en meer te geven voor hun song. Natuurlijk weten wij, esthetici, wel beter dan dat en zien we hier duidelijk genoeg die 'song' overdrachtelijk geïnterpreteerd moet worden. De talloze verwijzingen naar sodomie en misbruik liggen er dan ook dubbel en dik op. De viool, een eeuwenoud symbool van ruige sex, is hier nog het minste voorbeeld van.
Let u er hier ook vooral op hoe Dima volledig in het wit gekleed is, de onschuld zelve, terwijl de violist wordt getypeerd door een zwart hemd onder wit kostuum: een vermomming! Het wordt steeds duidelijker dat de violist niets meer of minder voorstelt dan een wolf in schapenvacht: hij probeert met zijn enthousiaste gespeel onze witte held mee te lokken in zijn web van schandelijkheden.
Lang lijkt Dima, ons prototype van de vermoorde onschuld, hieraan te weerstaan, maar na een kleine 2 minuten zien we hem toch toegeven, naar de violist toestappen, die met een voldane glimlach zijn kompaan ten tonele roept. Voor onze ogen begint een blonde kunstschaatser Dima openlijk te verleiden, aangevuurd door het duivelse gespeel van de violist, die steeds meer in een trance lijkt te komen. Zien we hier een verwijzing naar het gebruik van verdoven middelen? Schrikt u niet, u bent niet de enige die hierdoor geschokt is.
Wie goed kijkt, kan op die moment ook op de achtergrond een tweetal vrouwelijke silhouetten ontwaren. Bijna onzichtbaar op de achtergrond staan zij, zingen zij., een zeer krachtig symbool. Ze proberen Dima te weerhouden, maar hij heeft allang geen oog meer voor hen.
Deze schaamteloze metafoor voor manipulatie van een onschuldig zieltje gaat nog even door tot we rond 2:32 bij een hoogtepunt aankomen. De duivelse violist en zijn verachtelijke danser hebben hun doel bereikt. Dima geeft zich duidelijk gewonnen en grijpt naar de schouder van zijn tegenspeler, de schaatser. Deze draait zich meteen triomfantelijk om, doet een huiveirngwekkend vreugdedansje en alles lijkt in een stroomversnelling te komen.
Een vrouwelijk kreetje, een hypnotiserende pirouette zijn we verder en alles wordt nu duidelijk, een beetje expliciet zelfs. Dima scheurt zich de kleuren van het lijf en ontsteekt in kopstem. Wie brengt nu niet deze hoge stem in verband met het verlies van mannelijkheid, het keihard worden ontnomen van alle trots? Alle spelers vallen nu op de knieën neer en als in een laatste kreet om hulp werpt Dima zijn hand nog uit. Maar het is al te laat, hij zit al te diep in het net van de twee maniakken en daarom verbaast het ook niet dat de uitgestoken hand uiteindelijk verandert in een uitnodiging om mee te doen. Dima Bilan heeft zich overgegeven aan de duivelse genoegten van het dubbelspel.


Geschokt?
Het zal u intussen vast niet meer verbazen wanneer ik u vertel dat ik uit vertrouwelijke bron vernomen heb dat dit lied geproducet werd door een anonieme gemeenschap die het fenomeen van de "spontane ganbang" wil promoten, geheten "De toffe peren"(maar dan in het Russisch natuurlijk) en dat ook zij hebben gelobby'd om dit lied uiteindelijk tot winnaar te kunnen kronen. "Believe" is niets minder dan een hersenspoeling!
Subliminal messaging heet deze techniek: het brainwashen van een publiek door subtiele hints te geven, die in het onderbewuste hun invloed dan uitoefenen. Een vuile technik, als je het mij vraagt.
bij deze, wees gewaarschuwd. Nu er één is binnengeraakt zullen er meer volgen. Eurosong zal nooit meer hetzelfde zijn...