Even kort

Even weer een gewoon serieus bericht over hoe het staat in Driesville.
Om te beginnen: mijn punten van het tweede semester. Ik had ze nog niet hier gezet omdat ik dat maar stoeferij vond, maar aangezien er mij nu expliciet om gevraagd is en ik er toch trots op was, voila:

Analyse II: 17
Kansrekenen en statistiek: 19
Elektriciteit en Magnetisme: 17
Thermodynamica: 17
Informatica: 16
P&O II:16
Wijsbegeerte: 14

En toch werk ik voor 7.42€ per uur in de Danone...
Gelukkig is er mijn Dano-prinses.

Goed, verder is er méér. Ja méér, jeuj, meer, vertel meer! Goed dan.
Ik heb er weer een projectje bij. Het bij een gezelschapsspelenclub gaan is mislukt, net zoals het actief meewerken aan Revue 2009(kan nog komen, kan nog komen!) en de schaakclub heb ik ook maar niet gedaan. Maar nu ligt er wat cools in het verschiet! Iets zeer cool, misschien onmogelijk, maar hey, wat is het leven zonder uitdaging? Aangezien mijn goede vriend, Hans, me suggereerde dat ik het misschien eens als een ridderverhaal moest aanbrengen, aangezien al mijn plannetjes wel wat weg hebben van queestes, heb ik het zo gedaan. Meer leest u dus over mijn grootse plannen in mijn volgende postje.

goed, eigenlijk heb ik dus niks gezegd, jammer, jammer, maar da's niet erg want ik zit toch met een writer's block. Het is makkelijk losse zinnen te maken, maar achter je toetsenbord kruipen en iets goeds schrijven is werkelijk moeilijk. Vooral omdat je telkens wanneer iets af is, betere ideeën krijgt, die je, wanneer je ze uitprobeert, toch niet helemaal zo getypt krijgt als je ze wou. Proberen mooi te schrijven is verdomme knap lastig. Daarnaast is er nog iets.Want aangezien er nu al wat meer volk m'n blogje volgt dan in het prille begin (toen 0, nu wel 9!!! Suck on that, Perez hilton!) mag ik niet schrijven wat ik wil! Het mag niet persoonlijk zijn, noch slecht, noch onaf. Ah, prestatiedruk!
Het heeft wel wat weg van het gekende plas-druk-probleem. Maar dat is misschien iets voor later.

Goed, als laatste, want met te schrijven kom ik op ideeën voor nieuwe dingen waar ik aan wil beginnen, dus moet het kort: mijn blog is lelijk. Als ik kijk naar die van anderen hebben ze altijd mooie headertjes en zijvakjes en allerhande snufjes. Hoe doen die dat?! Het is oneerlijke concurrentie verdorie! Zij met hun toeters en bellen en ik heb enkel een gratis tellertje...
Computerkenners, verenigt u en helpt mijn lelijke blogje!

Soms ben ik een ridder

Ik ben een ridder. Ik rust niet, ik rijd door. Op mijn trouwe ros, Magis X200, zwerf ik door de bossen van de berg Heikant, op zoek naar deernen in nood en hulpbehoevenden. De riddercode is mijn wet, God mijn aanvoerder.

Woensdag 20 augustus 2008. Ridder Dries schrijdt door de lange hallen van zijn kasteel. Vermoeid denkt hij terug aan de vele queestes uit het verleden. Velen ervan zijn mislukt, zoals het bij een schaak- en gezelschapsspelen club gaan. Maar dat is niet erg, ridder Dries is een man van woorden, niet van daden. En al bij al zijn dat soort dingen geen riddermateriaal, een ridder is geen nerd. Maar een nieuwe queeste heeft zich intussen opgedrongen aan onze held. Het nieuwe jaar komt eraan, dus zit hij met een probleem: het wordt tijd om een sport te gaan doen. Een ridder moet ook aan zijn fysiek denken. De ridder zit vol ideeën en vertelt ze vol overgave aan zijn trouwe verwanten:
bij een improvisatieclub gaan
hiphopdansen, maar niet het meisjesachtige, het coole, voor ridders
tennissen
kung fu
En niet te vergeten: parkour.
Maar ach, onze ridder wordt niet begrepen door zijn familie. Edoch, een queeste is een queeste, dus haast hij zich naar buiten, alwaar de dappere man parkour zal leren. Op zijn eentje. Een ridder kan dat. "Aanschouwt mij ende zijt verbaasd", schreeuwt hij, waarop hij zich van het muurtje in de tuin stort en in een oorverdovend geraas van klengelend ijzer neerkomt. "Een beginnersfoutje, meer niet!", schreeuwt hij nogmaals en daar gaat hij al weer. Ditmaal kiest de ridder voor het gras onder het bergje in zijn kasteelhof en met een woeste schreeuw springt hij naar benee. Gefaald, wederom, maar nog brengt het hem niet van z'n stuk. Met gedeukte borstplaten en een akelig spannend kuras rolt en rolt hij.
Dan besluit onze held het weer wat hogerop te wagen. Van de berghelling springt hij, rolt hij, de perfectie nabij, tot daar plots hetgeen gebeurt dat er al lang onvermijdelijk zat aan te komen: Hydra, de trouwe viervoeter van de heldhaftige ridder, beslist dichter bij haar meester te komen. Een voet raakt haar vol in de rug, waarop Dries zich genoodzaakt ziet te stoppen. Voorlopig moet deze ridder even rusten. Maar morgen is er weer een dag, en daarna weer een.
Beeft wereld, beeft, want ridder Dries rolt in zijn tuin!

M'n Dano-prinses

De Danone-werkplek is een gevaarlijk oord: naast onstabiele paletten, verraderlijk trappen en immer alerte ploegbazen krijg je er dagelijks te maken met nog veel grotere verschrikkingen. Zo is er het losse dekseltje, de slechtplakkende sticker of, ieders grootste vrees, het onvolledige pakketje. Velen heb ik zien sneuvelen door de handen van deze booswicht, veel te veel.
Gelukkig heb ik veiligheidsschoenen aan. Getest door mijzelf en vrienden met een baseballbat. En een hamer. Want wat is er nu leuker dan op je eigen voeten meppen met een zware hamer en geen pijn voelen?
Maar op de werkvloer is het niet alleen gevaar dat op de loer ligt. Soms worden we beslopen door iets heel anders. Liefde, l'amour,...

Echte schoonheid is zeldzaam, zegt men. En wie het vindt mag zich gelukkig prijzen. Wie zou zich dan ooit voorstellen dat men zoiets in een plek als Danone kan tegenkomen?
Zoals ze naar me kijkt van de overkant de zaal, zoals haar handen stilvallen wanneer m'n ogen de hare vinden. En hoe dan even alle zorgen verdwijnen. 's Morgens kan ik haar stem al horen galmen, die ongelooflijke rauwe, sexy stem van haar. Dan ril ik even en ga door. Het is makkelijk werken nu. No stress. Mary-Lou, m'n Dano-prinses.
Later zetten we dan deksels op potjes, of plakken we stickers. Hoe haar handen bijna de mijne raken, hoe ze vloekt op haar slechtplakkende stickers of me op de vingers tikt vanwege m'n slechte plaatsing...Hoe kan ik me ook concentreren, Mary-Lou? Laat ons de stickers vergeten en dansen door de hal. Maar ach, wat denk ik nu toch? Nooit zal dit gaan, stel je voor dat iemand het ziet! De schande zou ondraaglijk voor je zijn, koningin van de werkvloer. Want ik ben maar een contractmedewerker, metselspecie ...
En jij, een fundament, Dano-royalty.

(Hier en daar karamellenrijmpjes, ik weet het, maar kom, het moest hier en daar wat rijmen en het wilde niet helemaal vlotten)

In Danone is geen plaats voor fouten

Gisteren kreeg ik telefoon van een vriendelijke dame van ManPower. Ik mocht gaan werken bij Danone! Geinig, geinig, geinig, dacht ik. Dus ik deze morgen om 5.45 als een veer uit m'n bed gesprongen, nog een beetje overgebleven verjaardagstaart - schaamt u, degenen die 10 augustus vergeten, schaamt u diep! - gegeten en met een broodtrommeltje, gevuld met m'n boterhammetjes met kaas en salami voor 's middags, naar het Danone-complex geracet. Eenmaal daar eengekomen mocht ik al meteen de toer van het gebouw maken om bij de fietsenparking te komen, ik mocht me zelfs een stuk of 3 keer kenbaar maken als géén terrorrist zijnde!
Maar goed, dat was allemaal nog niet het beste stukje. Jaja, het wordt spannender!
Eenmaal binnen keek de verantwoordelijke es goed naar mij en ik zag hem gewoon denken: die geef ik een belangrijk taakje. Geen wonder dan ook dat ik mocht checken of de dekseltjes wel goed op de potjes Danio zaten. Met een brede grijns en een opgezette borst kwijtte ik me dan ook van m'n taak: doosje per doosje nauwkeurig inspecteren en moord en brand beginnen schreeuwen als er een dekseltje ontbrak zodat iedereen goed wist wie er waar fouten had zitten maken. In een bedrijf als Danone is geen plaats voor fouten. En ze hadden er goed aan gedaan mij die eruit te laten ziften. Al snel was dit werk gedaan en nadat de rondgeslingerde potjes Danio waren verwijderd - soms was er meer dan schreeuwen nodig om m'n punt duidelijk te maken - zette de verantwoordelijke me aan het werk in een hoge sector.
Wegens mijn hoge betrouwbaarheid mocht ik nu zelfs met geld omgaan. Kortingsbonnen plakken op potten Vitalinea 0% , dat laat je niet door iedereen doen. Er passeerde wel 500€ aan korting door deze handjes en niets heb ik gestolen, niets! Dat was heel wat Vitalinea 0% geweest hoor! Maar goed, ik plakte lustig kortingetjes op de potjes, terwijl ik voelde hoe de rest afgunstig naar me keek. De pottentoedoeners en de checkers, de vorkliftrijders, de etikettenplakkers. Gepeupel.
Al snel was het echter pauze en tot mijn grote vreugde was er een ruim GRATIS assortiment Danone-productjes voorhanden voor de hongerige werknemer! Onder het slaken van zachte gilletjes ben ik dan ook een proefmarathon begonnen, van Danette Speeltijd tot Actimel Kersensmaak. Met een glaasje water en een verzaligde glimlach.
Goed, mooie liedjes duren niet lang en al gauw stond ik weer aan m'n kortingsbonnen. Gelukkig had ik ze nageteld zodat ik kon zien dat er eentje van de 572 verdwenen was! Ik haalde er meteen de verantwoordelijke bij, die me vervolgens koeltjes wees op het bonnetje aan m'n voet. Ietwat beschaamd heb ik dat dan rap weggeplakt, maar volgens mij heb ik toch m'n devotie laten zien, want even later werd ik weer gepromoveerd. Tot Actimelknijper! Wat een eer, wat een eer, ik zat weer in de foutensector! Ik kreeg doosjes Actimel aangereikt die ik aan stukken mocht rijten om vervolgens in de flesjes te knijpen en zodoende slecht vastgemaakte dekseltjes op te sporen. Er was me gezegd dat het niet heel hard hoefde, maar "In Danone is er geen plaats voor onzekerheid" zei ik, waarop ik keihard in een potje Actimel Aardbei kneep, om zo aan te tonen dat beter de werknemer naast me vol Actimel hing dan een gewone klant. Die bepaalde collega had achteraf wat extra overtuigingskracht nodig om mijn actie te begrijpen, maar nadat ik het hem nog een paar keer had getoond begreep hij de noodzaak van stevige potjes Actimel en respect voor je medewerker. Alsook het belang van een droge broek, want 5 flesjes Actimel drogen zo snel niet.
Nu goed, na al het vrolijk rondrennen met lekke flesjes Actimel om er de foutenmaker mee op z'n gebreken te wijzen, kwam er uiteindelijk een einde aan de dag. En daar stopt voorlopig mijn Danone-avontuur.
Maar als het van mij afhangt ga ik terug.
In Danone is plaats voor mij.