Philip Dutré

Vandaag schrijf ik vanop een andere pc. Ik bevind me namelijk niet thuis, maar op iemand anders' kot. Het kot van de Wakkere Bakker (privacy gebiedt me deze man te hernoemen, zoals ik al eerder aangekondigd had) om precies te zijn. Nu, dat interesseert u vast geen ene moer, maar wat belangrijker is, we hebben wat ontdekt! Mijn professor Methodiek van de Informatica heeft óók een blog!! Tussen een hoop waarschijnlijk erg interessante, maar niet helemaal binnen mijn interessesfeer gelegen, berichten over vanallesennogwat vonden we daar het volgende bericht: Eventjes geen lessen
Ik zal hier niet alles overtypen, je hoeft maar te kopiëren, maar het komt er dus op neer dat hij vindt dat studenten nogal veel roezemoezen. Nu, als een rasechte blogger ga ik daar even op reageren!

Waarde heer Dutré heeft hier zeker een punt, er is vrij veel lawaai in de lessen, ikzelf zal hier ook wel mijn deel in hebben. Maar waaraan zou dit nu liggen? Nu, als ik naar mezelf kijk, zijn er een paar redenen waarom ik zou praten:
-de les/professor is niet interessant
-de persoon naast me heeft een aanzet gegeven tot een erg interessant gesprek
-ik wil graag even discussiëren over wat gezegd is geweest
-er was gisteren een leuke aflevering van south park op tv
Een groot probleem is de lengte van de lessen. 2 uur lang luisteren is erg lang. Zeker als je een aandachtsspanne van zo'n 40 minuten hebt(20 als het mooi weer is buiten, 10 als er daarbij ook nog eens vanalles te zien is, 200 als het over eten, drinken of vrouwen gaat) . Er kan natuurlijk maar één pauze zijn, maar als die te lang op zich laat wachten, kan het gewoon erg moeilijk worden.
Als ik nu denk aan wanneer het wél stil was, kan ik niet zo veel momenten bedenken. Ofwel bij zij die de aula met de harde hand bestierden ofwel bij zij die dingen zeiden die je per se moest horen. Dan kon het er wel es ruig aan toe gaan in de aula's hoor! gohgoooh, als ik terugdenk aan die ene keer dat Berend z'n neus wilde snuiten terwijl Joosje iets vertelde dat niet in de cursus stond! Maar goed, dat zijn dus de manieren waarop je ons wel stil krijgt. Maar je populair maken doe je er alleszins niet mee. Niets zo hatelijk als een leerkracht wiens cursus niet volledig is.

Maar goed, eigenlijk heb ik nog steeds geen antwoord kunnen geven. Persoonlijk vind ik Informatica nog wel een interessant vak (moest dat niet zo zijn, 'k zou het nog niet durven zeggen ook niet) maar zoals elk vak kan het wel es lijden onder langdradigheid. Misschien is de hedendaagse student wel te spraakzaam, misschien is ie mondiger, of misschien gewoon een practiserend filosoof die veel discussie behoeft? En wat respect betreft: er is nog steeds respect voor professoren, het wordt nu gewoon anders geuit. Als professor staat u nu niet meer op het voetstuk waarop uw voorgangers stonden. Toen was respect deels ook ontzag, maar tegenwoordig zijn die grote grenzen er niet meer. Het onderscheid professor-student is er nog op academisch vlak, maar zeker niet op sociaal. Getuige daarvan het feit dat ik via deze blog op uw stellingen kan reageren. Maar dat alles betekent dus niet dat we geen respect meer hebben. U kan er donder op zeggen dat we goed genoeg beseffen wie de leerkracht is en wie niet.

Mijn toekomst

Het is een gek ding, denken over je toekomst.

Had je me als 15-16-jarige gevraagd wat ik zou gaan studeren had ik waarschijnlijk gezegd:
Ik weet maar één ding en dat is dat het iets anders zal zijn dan mijn vader
Ik vond het werk dat mijn vader deed saai en slopend en was vastbesloten dat ik iets anders zou gaan doen later. Ik wist nog niet wat, maar het ging niets met computers zijn. Een bureaujob op zich vond ik niet zo erg, als ik maar niet in m'n vaders voetsporen trad.
En toch, als ik kijk waar ik nu sta, blijft er niet veel over van die vastberadenheid. Toen ik een studiekeuze moest maken, grapte m'n vader al altijd dat ik burgerlijk ingenieur moest gaan studeren, zijn studiekeuze van vroeger. Ik heb vele alternatieven bekeken, in de hoop iets te vinden wat me echt kon boeien, en zo waren er ook, maar uiteindelijk was er altijd wel iets dat me tegenhield: te ver, te simpel, teveel risico's... En op zich leek die richting burgerlijk ingenieur nog niet zo slecht eigenlijk. Dus ja, daar gingen m'n principes. Ik ben burgerlijk ingenieur gaan studeren, in de hoop dat het m'n eigen keuze was.
En vraag je me nu wat ik later zou gaan doen, ik zou zeggen dat ik het nog niet weet. Maar vreemd genoeg zijn de dingen die me zo afstootten vroeger, zoals programmeren, nu ineens veel aantrekkelijker geworden. Experimenten uitvoeren, wat vroeger zo avontuurlijk en spannend leek blijkt nu meer geknoei met meetapparaten en foutenanalyses dan interessant werk te zijn. Een constante die ik overal lijk tegen te komen is de oncontroleerbaarheid, zo heb je bij een wiskundig probleem zijn er duizenden oplossingsmethodes en moet je de beste kiezen. En kiezen, dat is niet m'n beste kant. En je mag me een controlefreak noemen maar ik hou van dingetjes die niet uit de hand lopen, die overzichtelijk blijven en niet te snel boven je hoofd groeien. Althans, wanneer het op werken aankomt. En waar heb je dat soort eenvoud? Bij computers dus, het werk dat m'n vader doet. En het voelt ietwat laf en onzelfstandig, maar eigenlijk moet ik dus wéér terugkomen op wat ik vroeger zei. En al weet ik nog lang niet welke richting ik uit zal gaan later, ik weet nu dat het misschien wel niet zo heel verschillend zal zijn van wat mijn vader nu doet.

Begrijp ik nu pas ten volle dat wat jij doet helemaal niet saai is, vake, of ben ik gewoon zelf een saaie man geworden?

Terug naar de banken

Oh bah, de vakantie is voorbij. Na een fijne week vakantiecursus is de desillusie compleet: van chille dagjes, weinig denken worden we meteen weer in de leeuwenkuil geworpen. Ik heb me het voornemen gemaakt elke dag met de fiets naar school te gaan nu, een dikke 15 km twee keer per dag. Het kan misschien stom lijken als ik net zo goed met de trein kan, maar om eerlijk te zijn is dit juist één van de leuker dingen aan naar school gaan. Lekker in beweging, met een leuk deuntje in je oren, je helemaal jeugd voelen en geen stomme pendelaar, er gaat niets boven. Maar het schoolvolgen zelf, 't is geen pretje. Te horen hoeveel andere mensen in de vakantie leren terwijl jij je eigenlijk gewoon amuseert, ik word er echt pisnijdig van wanneer mensen altijd maar beginnen over hoeveel werk we hebben. Waarom je zorgen maken over werk dat je nog zal krijgen? Het zorgt enkel voor kopzorgen. Soms ben ik blij dat ik slecht ben in vooruitdenken als ik rondom me kijk.
Terug uit een curus komen heeft rare gevolgen. Sommige van m'n hobby's verlies ik, andere krijg ik bij. Schaak? verleden tijd! Ik ga me op scouts richten nu. En tektonic(als ik het nu maar juist geschreven heb)! Binnen de kortste keren ben ik king of the dancefloor, let op m'n woorden!
Ik heb problemen met hobby's lange tijd volhouden: als ik net met iets begin en ik het leuk vind, ga ik er meteen zoveel mogelijk over proberen bij te leren. Maar dan kom ik steeds onvermijdelijk bij hetzelfde terecht. Er zijn twee mogelijkheden: ofwel ontdek ik dat er een manier is om er heel goed in te worden of zelfs onverslaagbaar. Dan verlies ik meteen m'n interesse omdat de sport/ het spel dan meteen alle charme voor me verloren heeft. De deerne is veranderd in een om te kopen hoer, om het plat te zeggen. Maar de andere mogelijkheid is niet veel beter: als ik ontdek dat ik nooit beter zal worden of dat het heel veel tijd zal vergen, word ik het net zo goed beu. Een beetje gezonde competitiegeest verdraagt geen verlies!

Teksten blijven verwarrend vandaag. Maar goed, twee weken in 40 lijnen gieten, da's biografenwerk, geen Driezenarbeid

Comeback

Het is enige tijd geleden, maar ik heb zo m'n excuses.
Ik ben namelijk een week lang weggeweest op cursus met de scouts (3D, een aanrader trouwens, en als je't omgekeerd zet heb je bijna m'n naam) en heb een drukke vakantie achter de rug.
En ook nu weer begint het schoolwerk me weer te overstelpen.
Maar goed, eventjes een update:
Aan alle mensen die mee op 3D waren: u was geweldig. Ook jij, Freggel, al was je een tweede Heikanter. Verder ga ik hier niet op ingaan, want we moeten het doelpubliek breed houden.
Dus ik schakel meteen over op de nieuwe ontwikkelingen in blogland. Ik heb namelijk plannen. Omdat het leuk is over je eigen leven te praten en omdat de interviewertjes me veel vragen stelden over anonimiteit en of ik m'n vrienden vernoemde, ga ik het hier nu af en toe misschien wat meer over de dagelijkse gebeurtenissen hebben. Om ieders anonimiteit te garanderen, zal ik mijn vrienden enzovoort benoemen met pseudoniemen. Heb ik er dubbel plezier aan, want dan mag ik leuke naampjes verzinnen. Alleen moet ik het natuurlijk altijd binnen de lijntjes houden, want al jullie stiekemerds kennen m'n blog intussen. Bah, 'k had anoniem moeten blijven!

Ik moet toegeven: vandaag is de tekst weinig bevlogen, weinig geïnspireerd, maar kom, ik moet er weer inkomen en dit was niet meer dan een korte info.