Mijn toekomst

Het is een gek ding, denken over je toekomst.

Had je me als 15-16-jarige gevraagd wat ik zou gaan studeren had ik waarschijnlijk gezegd:
Ik weet maar één ding en dat is dat het iets anders zal zijn dan mijn vader
Ik vond het werk dat mijn vader deed saai en slopend en was vastbesloten dat ik iets anders zou gaan doen later. Ik wist nog niet wat, maar het ging niets met computers zijn. Een bureaujob op zich vond ik niet zo erg, als ik maar niet in m'n vaders voetsporen trad.
En toch, als ik kijk waar ik nu sta, blijft er niet veel over van die vastberadenheid. Toen ik een studiekeuze moest maken, grapte m'n vader al altijd dat ik burgerlijk ingenieur moest gaan studeren, zijn studiekeuze van vroeger. Ik heb vele alternatieven bekeken, in de hoop iets te vinden wat me echt kon boeien, en zo waren er ook, maar uiteindelijk was er altijd wel iets dat me tegenhield: te ver, te simpel, teveel risico's... En op zich leek die richting burgerlijk ingenieur nog niet zo slecht eigenlijk. Dus ja, daar gingen m'n principes. Ik ben burgerlijk ingenieur gaan studeren, in de hoop dat het m'n eigen keuze was.
En vraag je me nu wat ik later zou gaan doen, ik zou zeggen dat ik het nog niet weet. Maar vreemd genoeg zijn de dingen die me zo afstootten vroeger, zoals programmeren, nu ineens veel aantrekkelijker geworden. Experimenten uitvoeren, wat vroeger zo avontuurlijk en spannend leek blijkt nu meer geknoei met meetapparaten en foutenanalyses dan interessant werk te zijn. Een constante die ik overal lijk tegen te komen is de oncontroleerbaarheid, zo heb je bij een wiskundig probleem zijn er duizenden oplossingsmethodes en moet je de beste kiezen. En kiezen, dat is niet m'n beste kant. En je mag me een controlefreak noemen maar ik hou van dingetjes die niet uit de hand lopen, die overzichtelijk blijven en niet te snel boven je hoofd groeien. Althans, wanneer het op werken aankomt. En waar heb je dat soort eenvoud? Bij computers dus, het werk dat m'n vader doet. En het voelt ietwat laf en onzelfstandig, maar eigenlijk moet ik dus wéér terugkomen op wat ik vroeger zei. En al weet ik nog lang niet welke richting ik uit zal gaan later, ik weet nu dat het misschien wel niet zo heel verschillend zal zijn van wat mijn vader nu doet.

Begrijp ik nu pas ten volle dat wat jij doet helemaal niet saai is, vake, of ben ik gewoon zelf een saaie man geworden?