Patje de onbegrijpelijke

Tijdens periodes waarin ik moet leren, krijg ik de neiging te klagen over professoren en hun cursusschrijfcapaciteiten. Wel, we schrijven 16 maart 2008, de tijd van voorbereiding op de proefexamens en ook dit keer kan ik me niet bedwingen. We hebben namelijk een nieuwe koning van de onduidelijke cursus:

Patrick Wollants,
voorheen Patje de geweldige genoemd omwille van zijn positieve humeur en moedgeverij. Na het bekijken van amper 70 pagina's van zijn cursus zie ik me echter genoodzaakt hem te hernoemen naar Patje de onbegrijpelijke.

Patje, wat doe je toch allemaal?! Je leek zo'n tofferd en dan kom je me om de oren slaan met afleidingen, afleidingen en nog eens afleidingen! Je wisselt om de vijf pagina's van symbolen en je gebruikt termen die ik zelfs in de Van Dale niet durf opzoeken! Je hebt het in dezelfde zin over "isobaar" en "isobarisch", je springt van hot naar her en je formularium heeft meer weg van kleuter die willekeurig op de toetsen P, V en T heeft zitten rammen. Om maar te zwijgen over de 'd', een toets die waarschijnlijk volledig afgesleten op je toetsenbord zit nu. Een afgekleurd stompje dat je van tijd tot tijd herinnert aan je vrolijke dagen als schrijver-in-spe.

Het zijn barre tijden wanneer je eigen professor je teleurstelt

een klein prozastukje over Patje:

19 februari 1990, de net thuisgekomen professor Patrick Wollants zet zichzelf een kopje thee en kruipt achter zijn schrijfmachine. Bij het licht van een eenzaam peertje neemt hij een kort nipje en toogt aan het werk. Zijn vingers vliegen over de toetsen en algauw verschijnen de eerste zinnen op papier:
Inleiding tot de toegepaste Thermodynamica, door P. Wollants.
Zou hij zijn oudleraren vernoemen in de inleiding? Nee, denkt Patje, laat ze maar verrekken, de ouwe zakken. Jarenlang hadden ze hem onder de duim gehouden, hem geknecht tot assistentje, maar nu was het zijn beurt! Sinds zijn jeugd al had hij de thermodynamica bestudeerd, hij had duizenden vellen volgeschreven met eigen bevindingen en nu, ja nu, kon hij ze laten zien waartoe hij in staat was. Ze zouden vol ontzag naar hem opkijken wanneer ze de genialiteit van z'n cursus zouden aanschouwen! Oh ja, Patje, je tijd is nu! Nu!
De hele ruimte gonst van het maniakale getik van zijn vingers, af en toe doorbroken door het scherpe "ting" wanneer het einde van een regel bereikt wordt.
Wanneer 's ochtends de zon het kleine kamertje binnenschijnt is Patje klaar. Met trillende vingers verzamelt hij alle bladen, bergt hij de schrijfmachine weer op en gooit de onaangeroerde, intussen ijskoude thee in de vuilnisbak. Iemand die de kamer achteraf zou binnenkomen zou nergens aan kunnen merken dat een man in deze ruimte het leven van een hele generatie aanstormende studenten beïnvloed had. Maar de oplettende gast zou misschien opmerken dat er iets geks is aan de schrijfmachine. Nauwelijks merkbaar, maar toch. Wie dichtbij genoeg komt kan zien dat bijna elke toets op de schrijfmachine glimt als nieuw, op een paar na. Vier toetsen zijn bijna helemaal verdwenen in het binnenste van de schrijfmachine(wie goed kijkt kan nog net zien dat het de P, V, T en E zijn) en één toets is volledig onherkenbaar, een zwart stompje op het einde van een bijna doorgebrande ijzeren staaf.
De arme 'd' had de confrontatie met Patje niet overleefd.