Dirk beleeft een avontuur

“Zou het niet machtig geinig zijn om nu naakt door het huis te gaan lopen?”

Dat waren de gedachten die door het hoofd van de tweejarige Dirk schoten. Hij zat buiten in het gras en deed z’n best te doen alsof hij aan het spelen was met z’n nieuwe brandweerwagen. Het was een grote, rode brandweerwagen en elk kind zou er blij mee zijn geweest, maar Dirk niet. Dirk had eigenlijk veel liever een stevige spade gekregen, om zijn opgraafwerken in de zandbak te kunnen voortzetten. Met de plastic schopjes die hij nu had, kon hij onmogelijk de verborgen schatten uit de verhalen ontdekken. Maar dat kon hij natuurlijk niet zeggen, het mens zou vragen beginnen stellen, zelf een deel van de buit willen. Kwam er nog eens bij dat hij voorlopig nog niet zo’n sterke prater was.

“Het zou ongelooflijk grappig zijn… Ik zou ook meteen wat geks kunnen roepen…Ja, wat zal het mens schrikken!”

Er was een tante op bezoek, dat zou het allemaal nog beter maken. Tante Mien, een vreselijk katholiek mens. Dirk verkneukelde zich al bij de gedachte aan het gezicht van de oude vrouw. En wat zou het mens beschaamd zijn! Dat haar eigen vlees en bloed zich zo zonder schaamte blootgaf! Hij zou een rennende herinnering aan de decadente bacchanalen van weleer zijn, een naakte boodschapper van het hedonistische zuigelingenleven. Al dacht Dirk dat laatste natuurlijk niet echt, daarvoor was hij al bij al nog wat jong. Dirk wou vooral eens goed lol trappen.

“Tijd voor actie, Dirk jongen!”

Dirk stond recht, ademde zijn kleine longetjes eens goed vol en begon naar de buitendeur te waggelen. Toen hij binnen aankwam zag hij hoe het mens en de tante naar hem keken. Even bleef hij gewoon staan, voor dramatisch effect. Toen was het tijd. Dirk trok vlot z’n pamper naar beneden, schopte hem in een hoekje, riep “Lossen biegel!” en begon als een gek rond te rennen, nuja, hompelen. Zijn woordkeuze was wat ongeïnspireerd geweest, vond hij, maar in de spanning van het moment had hij nu eenmaal niets beters kunnen verzinnen.

“Dirk, je bent een genie”, dacht Dirk terwijl hij in z’n blote flikker de hoek van de zetel rondde. Giechelend begon hij een tweede toertje in de huiskamer, waarbij hij na twee meter voorover op de grond sloeg, getackled door het tapijt.

Vijf minuten later zat Dirk nog nasnikkend op de schoot van het mens, poedelnaakt en met het schaamrood op z’n kaken, terwijl tante Mien hem “zo'n grappige knul” noemde. “Godverdomme”, dacht Dirk, “was me dat even een kutidee. Nu zit ik hier niet alleen in m’n blote Jan Klaassen op de schoot van dat melkwijf, vond ze de hele mik nog leutig ook. Klerezooi!”. En van zoveel moeilijke woorden te denken werd Dirkje zo moe dat hij prompt in slaap viel.

Einde