Skireis: een heldenverhaal

Je kent me, ik sta altijd klaar om een ander te helpen. Zo ook de voorlaatste dag van de skivakantie. Uitgeslapen stond ik aan de deur van Bicgeklik en Hete Zwoele en, aangezien ik toch wat energie over had, bood ik hen aan te helpen met de opruim. Veel was er niet meer te doen, bleek, maar gelukkig was er nog één ding waarmee ik kon helpen: het pedaalemmertje moest dringend geleegd. Dat moesten ze me geen twee keer zeggen. Vlot hief ik het vuilnisvatje op en droeg het naar buiten, op weg naar de gepaste afvalbakken. Recycling draag ik hoog in het vaandel. Na enkele spannende momentjes op de trap in verband met een nogal vlugge Hollander en een wankel emmertje, kwamen we bij de containers. Grote, ronde afvalbakken met een gat in om je vuilnis aldus erin te lozen. Kwiek hief ik m'n pedaalemmertje op en met een snelle beweging van de pols, begon het vuilnis al snel te stromen richting bestemming. Wat bleek nu? In pedaalemmertjes zit een tweede emmertje, geniepig verstopt onder het vuilnis. Voor het gebruiksgemak, zou een verkoper je wijsmaken. Om Driesjes te pesten, zou de ingenieur toegeven. In ieder geval, naast het vuilnis koos ook het verborgen emmertje doodleuk voor een enkeltje vuilnisbelt en daar stond ik dan beteuterd te kijken naar een wit emmertje temidden van een hoop GFT, oude dozen en ander leuks. 

Maar ik zou ik niet zijn als ik daarbij zou blijven stilstaan. Dapper ging ik de berg af, op zoek naar een geschikt hulpstuk om het verloren emmertje terug boven te halen. Een jong boompje was zo vriendelijk om, vrolijk krakend, mij één van z'n groene takjes te ontlenen. Onder het toeziend oog van Bicgeklik en Hete Zwoele ging ik vervolgens in het gat van de container liggen, teneinde met mijn tak het emmertje weer boven te halen. Dit bleek echter niet voldoende, dus even later moest ik met enige schroom aan beide vrouwen vragen mijn benen vast te houden, om mij zo de mogelijkheid te verschaffen nog dieper te penetreren in de diepten van de afvalcontainer. Gelukkig bleken zij sterk genoeg om mijn machtige gewicht aan spieren en botten te dragen en viel ik niet voorover. En het is dan ook zo dat ik, met benen in de lucht geheven en half mijn lichaam in een stinkende afvalcontainer, het witte emmertje en daarmee de waarborg van de twee vermelde jonkvrouwen redde. Na een vriendelijke groet aan wat toeschouwers toog ik weer op weg, op naar een volgende hulpbehoeftige. Zo ben ik, altijd klaar om iemand te helpen