Ík

Af en toe denk ik na over dingen.
Zoals over waarom een mens zo graag graag gezien wordt. Waarom ik niet graag teveel uit de pas loop of waarom ik me aantrek wat anderen zeggen. Uiteindelijk is "ik" toch niet meer dan wat ik zelf denk en voel?
Maar hetgeen uiteindelijk van me zal overblijven is niet de "ik" die ik me voel. Het is de "ik" die mensen zien. Het is de flaterende, vreemde ik die we niet herkennen op foto's, die jongen met z'n slechtgeknipte haren en z'n etiket dat uit z'n trui bengelt. Het is die belachelijk hoge stem op bandopnames, die idiote blik op foto's, die domme zinnen op papier.
Wie ben ík dan eigenlijk?
De gabber die wel eens durft vechten en elke vrijdag gaat jumpen, is dat een marginaal of iemand die durft gaan voor waar hij toekomst in ziet? De oude vrouw die me toesnauwt dat ik niet in het midden van de straat moet fietsen, misschien wil ze me gewoon écht beschermen?En elke dag, elk moment maken we ons voorstellingen van een ander, gebaseerd op zulke kleine dingen.

Zo ga je je uiteindelijk afvragen wat jezelf nu eigenlijk bepaalt. Is de voorstelling die we ons van onze eigen ik maken niet meer dan een utopie voor de onvolmaakte ík?Eerlijk waar, ik heb er geen idee van.