Vandaag

Geen idee waarom ik altijd stomme dingen moet doen, of waarom ze mij altijd overkomen. Al denk ik eigenlijk dat het wel meevalt en dat mensen er gewoon op focusen bij mij. In ieder geval, vandaag was het weer raak.
In een bui van romantiek en inzet dacht ik mijn vriendin vandaag eens een plezier te doen. Ze had me gezegd dat het leek dat ik weinig moeite deed, dus moeite zou ik doen! Om 7.30 stond ik op en vertrok ik op de fiets naar het verre Messelbroek. Onderweg zou ik twee koffiekoeken kopen: mattetaartjes van pattiserie K&M, want ik dacht dat ze die wel graag had. Natuurlijk dacht ik er halverwege pas aan dat ze een afspraak bij de kinesist had vandaag. Maar goed, accept and adept, ik had al een heel scenario klaar: ik zou een briefje schrijven en als zij dan niet opendeed maar iemand anders zou ik dat briefje geven, vragen hoelang ik moest wachten en me dan wel bezighouden in de buurt. En dan zou ze thuiskomen, m'n briefje lezen, me iets laten weten en we zouden gezellig samen weggaan en we zouden lachen en blij zijn.

In theorie.

Na een fietstocht die verbazend sneller ging dan verwacht kwam ik dan aan om 10u.
Ik bel aan.
Niemand doet open. "Jammer, ze zal nog bij de kinesist zijn", denk ik. Ik laat een mattetaartje achter en een briefje, waarna ik me een comfortabel veldje in de buurt zoek om me te zetten.
Na een kwartiertje krijg ik koud en besluit ik een sms te sturen om te vragen of ze lang naar de kinesist moest vandaag. Als ik na een halfuur nog geen antwoord heb, besluit ik ietwat mistroostig toch maar naar huis te fietsen. Ik fiets extra traag, ga nog even kousen shoppen in Aarschot, maar het mag niet baten. Eenmaal thuis, om 11.30u besluit ik toch eens te vragen of ze nog niet thuis is. Blijkt van wel. Is ze misschien niet langs de voordeur gegaan dan?
Plots krijg ik een benard gevoel. Toen ik het mattetaartje bij haar huis afzette, herkende ik het huis niet helemaal. Er was geen naamkaartje om te checken, maar het was toch het juiste nummer en er was zo'n oprit zoals ik me herinnerde. En in de buurt was er geen ander dat meer leek op het huis in m'n hoofd.

Wel dus. Ik zat één huisnummer ernaast. Haar huis staat schuin tegenover het huis waar ik stond. Ze was de hele tijd thuis. Ik hoop dat haar overburen blij zijn met hun mattetaartje. Ik doe nooit meer iets verrassends