Insomnia

Het is nu 5 uur 's nachts en ik geraak met geen mogelijkheid in slaap.
Misschien heb ik wel te veel aan m'n hoofd.

Morgenavond begint immers het grootste evenement van onze scouts dit jaar. Die bestaat 60 jaar en dus is er feest van vrijdagavond tot zondagmiddag. Dat betekent naast heel wat pret ook twee volle dagen werken en bar weinig slapen (zo moet ik bijvoorbeeld over drie uur 'opstaan'). En dan vermeld ik nog niet de dagen werk die er al in staken! Veel studeren heb ik niet kunnen doen deze tweede week van de 'vakantie'.
Daarnaast ga ik volgend weekend met de kapoenen op Italiëweekend, iets wat ook weer een hele hap uit m'n weekend neemt en ook voorbereidingswerk kost in de week.
Om natuurlijk niet te vergeten dat ik ook dringend eens moet samenkomen met mijn Crefipartner om een stuk of drie activiteiten uit te werken voor onze Safarivakantie!
Daarnaast moet binnenkort ook nog eens de Sjorring, het programmaboekje van de scouts, afgewerkt worden!
En o ja, mijn zus verjaart maandag en ik moet haar cadeau nog halen!
Waar nog es bijkomt dat ik die dag op school moet zien te geraken want zondagavond is er veel kans dat ik niet op tijd thuis ben om door mijn vader gebracht te worden!
Binnen 7 weken is mijn eerste examen en ik heb van het hele jaar nog niks noemenswaardigs gedaan...(aan mijn ouders als ze dit lezen: dit is natuurlijk gedramatiseerd, eigenlijk ben ik erg goed mee voor school en heb ik al een hele planning gemaakt tot het eind van de examens. Mét verschuifbare units erin omdat ik mijn examenregeling nog niet weet. Tegen het eerste examen heb ik elke cursus drie keer gelezen, volledig begrepen, overgeschreven, samengevat, herwerkt naar een moderne klassieker en omgeschreven naar een choreografie voor interpretatieve dans)





Maar eigenlijk is het niet daarom dat ik niet kan slapen. Om de één of andere reden, ik weet niet waarom, krijg ik zo rond 4 uur 's nachts allemaal geweldige ideeën! In die vroege uurtjes begint het te gonzen in mijn kop, ik word een creatief genie! Nooit krijg ik betere ideeën dan wanneer ik gezellig in mijn bed lig! Echt waar: moesten ze me een beetje meer in m'n bed laten liggen, er ware nooit een landelijke crisis geweest. En die ideeën, dat gonst en dat gonst en dat schreeuwt om aandacht en dat smeekt om niet opnieuw vergeten te worden. Dus moet ik mijn licht weer aandoen. Dan schrijf ik mijn ideetjes op in het blauwe schriftje dat naast m'n bed ligt. En zo gaat het dan een hele tijd voort. Creativiteit is vermoeiend.

Dan ga ik nu proberen om nog nipt mijn blok van 3 uur te slapen.

Vandaag

Geen idee waarom ik altijd stomme dingen moet doen, of waarom ze mij altijd overkomen. Al denk ik eigenlijk dat het wel meevalt en dat mensen er gewoon op focusen bij mij. In ieder geval, vandaag was het weer raak.
In een bui van romantiek en inzet dacht ik mijn vriendin vandaag eens een plezier te doen. Ze had me gezegd dat het leek dat ik weinig moeite deed, dus moeite zou ik doen! Om 7.30 stond ik op en vertrok ik op de fiets naar het verre Messelbroek. Onderweg zou ik twee koffiekoeken kopen: mattetaartjes van pattiserie K&M, want ik dacht dat ze die wel graag had. Natuurlijk dacht ik er halverwege pas aan dat ze een afspraak bij de kinesist had vandaag. Maar goed, accept and adept, ik had al een heel scenario klaar: ik zou een briefje schrijven en als zij dan niet opendeed maar iemand anders zou ik dat briefje geven, vragen hoelang ik moest wachten en me dan wel bezighouden in de buurt. En dan zou ze thuiskomen, m'n briefje lezen, me iets laten weten en we zouden gezellig samen weggaan en we zouden lachen en blij zijn.

In theorie.

Na een fietstocht die verbazend sneller ging dan verwacht kwam ik dan aan om 10u.
Ik bel aan.
Niemand doet open. "Jammer, ze zal nog bij de kinesist zijn", denk ik. Ik laat een mattetaartje achter en een briefje, waarna ik me een comfortabel veldje in de buurt zoek om me te zetten.
Na een kwartiertje krijg ik koud en besluit ik een sms te sturen om te vragen of ze lang naar de kinesist moest vandaag. Als ik na een halfuur nog geen antwoord heb, besluit ik ietwat mistroostig toch maar naar huis te fietsen. Ik fiets extra traag, ga nog even kousen shoppen in Aarschot, maar het mag niet baten. Eenmaal thuis, om 11.30u besluit ik toch eens te vragen of ze nog niet thuis is. Blijkt van wel. Is ze misschien niet langs de voordeur gegaan dan?
Plots krijg ik een benard gevoel. Toen ik het mattetaartje bij haar huis afzette, herkende ik het huis niet helemaal. Er was geen naamkaartje om te checken, maar het was toch het juiste nummer en er was zo'n oprit zoals ik me herinnerde. En in de buurt was er geen ander dat meer leek op het huis in m'n hoofd.

Wel dus. Ik zat één huisnummer ernaast. Haar huis staat schuin tegenover het huis waar ik stond. Ze was de hele tijd thuis. Ik hoop dat haar overburen blij zijn met hun mattetaartje. Ik doe nooit meer iets verrassends