zondag 25 mei 2008

Dima Bilan doorprikt!

Eurosong was gisteren op tv en ook al zijn er velen tegen, het was weer een geweldige show. Naast de stereotiepe draken van nummers, de vaker niet dan wel geslaagde tongue-in-cheek nummertjes(een onverstaanbaar zingende kalkoen met slechte muziek op is niet grappig, sorry Ierland!) en hier en daar nog wat geks, waren er dit keer toch ook weer een paar leukere liedjes bij.
De Franse inzending, Divine van Sébastien Tellier, was hier zeker een van. Een song die pretentieloos, maar dan ook weer heel mooi is met een geslaagde act. Jammer genoeg dachten de Oostblokkertjes hier anders af en hoppa, de Fransozen werden met een 19e plaats naar huis geflikkerd. En dat terwijl dit lied een favoriet lijkt van de Vlaamse radiostations, wat moeten die arme mannen van Ishtar wel niet gedacht hebben? Velen
stonden meer achter Frankrijk dan achter hun eigen landje. Getuige hiervan mijn hoonlachende medeleiding van de scouts wanneer ik zeg dat ik Ishtar best wel ermee door kunnen vind.

Maar goed, ik kan hier beginnen uitwijden over elk liedje dat ik best OK vond, maar omdat dat me teveel tijd zou kosten en ik morgen met Maple moet leren werken, ga ik het houden bij dat ene liedje dat blijkbaar toch het hardst bleef hangen, de winnaar.
Dima Bilan brengt ons "Believe", een pakketje van song, ADHD-violist en kunstschaatser. Kan niet missen.

Na enige luisterbeurten denk ik dit lied door te hebben. Wat eerst een onschuldig vermaaknummertje leek over de kracht van het geloof is heel wat anders gebleken! Dit nummer, beste lezers, is niets minder dan een ode aan de geneugten van het gangbang-gebruik! Pas op, ik heb daar niets tegen, maar ze moeten het me zo niet onder de neus wrijven.
Laat ik u even minuut voor minuut tonen wat ik bedoel:


Het lied begint stil, al wat we zien is een silhouet tegen een witte ondergrond. Voorlopig nog geen vuiltje aan de lucht dus. Maar even later zien we hoe het silhouet wil beginnen zingen en iets naar de mond brengt. Voor de leek een microfoon, voor het geoefende oog van een estheticus een fallussymbool. Al in het prille begin van dit lied zien we die innerlijke strijd tussen onschuld en vertier die zich in de protagonist, Bilan, afspeelt.
Nu ontspint zich een spel van afstoten en aantrekken tussen de zanger en zijn 'microfoon'. Een wisselwerking ontstaat. We zien twijfel, toehappen en dan toch weer terugtrekken, tot opeens Dima zich op de rug draait, zich als het ware overgeeft aan wat hij wist dat ging komen, waarop zijn antagonist op het podium verschijnt: een zwierige violist. Na een periode van twijfel zien we Dima zich geven, schénken aan de man achter hem. Beiden blijven, dierlijk als het ware, op de knieën zitten en beginnen, door elkaar geïnspireerd, aangewakkerd, zich meer en meer te geven voor hun song. Natuurlijk weten wij, esthetici, wel beter dan dat en zien we hier duidelijk genoeg die 'song' overdrachtelijk geïnterpreteerd moet worden. De talloze verwijzingen naar sodomie en misbruik liggen er dan ook dubbel en dik op. De viool, een eeuwenoud symbool van ruige sex, is hier nog het minste voorbeeld van.
Let u er hier ook vooral op hoe Dima volledig in het wit gekleed is, de onschuld zelve, terwijl de violist wordt getypeerd door een zwart hemd onder wit kostuum: een vermomming! Het wordt steeds duidelijker dat de violist niets meer of minder voorstelt dan een wolf in schapenvacht: hij probeert met zijn enthousiaste gespeel onze witte held mee te lokken in zijn web van schandelijkheden.
Lang lijkt Dima, ons prototype van de vermoorde onschuld, hieraan te weerstaan, maar na een kleine 2 minuten zien we hem toch toegeven, naar de violist toestappen, die met een voldane glimlach zijn kompaan ten tonele roept. Voor onze ogen begint een blonde kunstschaatser Dima openlijk te verleiden, aangevuurd door het duivelse gespeel van de violist, die steeds meer in een trance lijkt te komen. Zien we hier een verwijzing naar het gebruik van verdoven middelen? Schrikt u niet, u bent niet de enige die hierdoor geschokt is.
Wie goed kijkt, kan op die moment ook op de achtergrond een tweetal vrouwelijke silhouetten ontwaren. Bijna onzichtbaar op de achtergrond staan zij, zingen zij., een zeer krachtig symbool. Ze proberen Dima te weerhouden, maar hij heeft allang geen oog meer voor hen.
Deze schaamteloze metafoor voor manipulatie van een onschuldig zieltje gaat nog even door tot we rond 2:32 bij een hoogtepunt aankomen. De duivelse violist en zijn verachtelijke danser hebben hun doel bereikt. Dima geeft zich duidelijk gewonnen en grijpt naar de schouder van zijn tegenspeler, de schaatser. Deze draait zich meteen triomfantelijk om, doet een huiveirngwekkend vreugdedansje en alles lijkt in een stroomversnelling te komen.
Een vrouwelijk kreetje, een hypnotiserende pirouette zijn we verder en alles wordt nu duidelijk, een beetje expliciet zelfs. Dima scheurt zich de kleuren van het lijf en ontsteekt in kopstem. Wie brengt nu niet deze hoge stem in verband met het verlies van mannelijkheid, het keihard worden ontnomen van alle trots? Alle spelers vallen nu op de knieën neer en als in een laatste kreet om hulp werpt Dima zijn hand nog uit. Maar het is al te laat, hij zit al te diep in het net van de twee maniakken en daarom verbaast het ook niet dat de uitgestoken hand uiteindelijk verandert in een uitnodiging om mee te doen. Dima Bilan heeft zich overgegeven aan de duivelse genoegten van het dubbelspel.


Geschokt?
Het zal u intussen vast niet meer verbazen wanneer ik u vertel dat ik uit vertrouwelijke bron vernomen heb dat dit lied geproducet werd door een anonieme gemeenschap die het fenomeen van de "spontane ganbang" wil promoten, geheten "De toffe peren"(maar dan in het Russisch natuurlijk) en dat ook zij hebben gelobby'd om dit lied uiteindelijk tot winnaar te kunnen kronen. "Believe" is niets minder dan een hersenspoeling!
Subliminal messaging heet deze techniek: het brainwashen van een publiek door subtiele hints te geven, die in het onderbewuste hun invloed dan uitoefenen. Een vuile technik, als je het mij vraagt.
bij deze, wees gewaarschuwd. Nu er één is binnengeraakt zullen er meer volgen. Eurosong zal nooit meer hetzelfde zijn...

vrijdag 16 mei 2008

gevaarlijke beesten in den hof!

Aan één bericht had ik niet genoeg, want er is nóg nieuws! Ja, 't is allemaal een beetje ik-gericht momenteel, maar kom, misschien zijn al m'n lezers toch maar voyeurs en ik heb geen zin iets pseudo-intellectueel te schrijven. Parels voor de zwijnen nondedomme!

Goed, vergeet dat laatste maar, wees liever vertederd bij dit:

Onze nieuwste aanwinst, Hydra, van hetzelfde ras als ons Amber, maar nog nét ietsje jonger. Ons moeder had nochtans al zo vaak geroepen dat ze nooit meer een hond wou, omdat die beesten uw huis vuil maken en lawaai maken, komen ze ineens gisteren thuis met dit petotterke! Omdat het een verrassing was heb ik natuurlijk niet de naam kunnen helpen kiezen en ja, wat gebeurt er dan: dan krijg je zoiets als "Hydra". Een mooie naam, ik ben er tevreden mee, maar ze hadden zich wel wat vergist wat etymologie betreft. "Een zeeslang", zei ons mama. Sorry dat ik je uit je droompjes moet halen mammie, maar dat was Scylla. Hydra was een zevenkoppig monster dat te land leefde, koppen bijgroeide als je er afhieuw. en o ja, Hercules heeft het beest z'n strot dichtgebrand. Hoezee, een naam met geschiedenis! Maar de naam Scylla heeft ook z'n achtergrond hoor! Dat was oorspronkelijk een bloedmooie nimf, maar zoals gewoonlijk hebben de goden het voor het arme dutske verpest. Glaucus, een zeegod werd verliefd op d'r, ging te rade bij Circe,een tovenares, en vroeg haar om een liefdesdrankje. Circe was echter jaloers en vergiftigde Scylla, die veranderde in het beest dat ze nu is.(voor het volledige verhaal verwijs ik u graag door naar om 't even welke mythologiesite) En daaraan dacht ons mama dus wanneer ze dat snoetje zag!
Even ter verduidelijking:
Scylla Hydra
De echte Hydra

Nu goed, genoeg cute foto's gepost! Eigenlijk is het een rotbeest. ik heb net de hele voormiddag erop moeten passen. En geloof me, dan ben je blij als het ding eens rustig ligt te slapen. Ik moet leren verdorie, en maar rondtjoefelen en naar m'n broekspijpen happen en aan m'n teentjes knagen. Eén ding had m'n vader me op het hart gedrukt: als ze wakker wordt, laat ze buiten plassen. goed, mevrouw wordt dus wakker, ik ga ermee naar buiten, staat ze daar wat rond te zien en te niksen, gaat ze maar weer naar binnen. Ik denk "Vlotjes gegaan" en ga weer naar de boekjes. En wat krijgen we natuurlijk een tijdje later? Jazeker, de dweil hangt intussen buiten te drogen.
Een tijdje later had ze teveel energie en moest ze weer naar buiten. En je moet erbij blijven want ze kan wel eens van de trap donderen! Dus ik mee naar buiten, in 't begin vertederd toekijkend hoe ze door planten springt en mama's bloemen vernielt. Heel het huis rondgaat. Alles probeert op te eten. Maar niet terug naar binnen wilt waardoor ik ongelooflijk lang moet zitten niksen. Zich gedraagt als een hond met ADHD. Serieus, dat beest heeft echt ADHD. Knauwt ze op een stokje de ene seconde, zit ze de volgende uit te schuiven op de trap. Dan zit ze weer naar m'n broekspijpen te springen en huppakee, in de zak met mest aan 't grabbelen.
En ze herkent haar eigen naam nog niet, dus ze roepen om binnen te komen is een gedoe. Nee, dan slaapt mevrouw liever buiten, waar ze niet mag. Ons vake had de meest expressieve gekozen, zei ie. Ik kan het me al helemaal voorstellen: binnenkort twee van die kalven in onze gang. We gaan amper nog kunnen bewegen!:)

Puppy's zijn schattig en al, maar vermoeiend, amai...
En als extraatje en om te vergelijken en duidelijk te maken dat ze nog leeft: ons Amber

Accordeonconcert

Het is weer even geleden maar intussen is er heel wat gebeurd!
Ik heb m'n accordeonklasconcert gespeeld om te beginnen. En om eerlijk te zijn, het was een klucht. Ik had de keuze gekregen tussen twee stukjes: eentje dat ik al lang ken (Perhaps, perhaps van de serie "coupling", een aanrader trouwens!) en eentje waar ik wat moeite mee had. Nou ja zeg, alsof ik daar de miet ging uithangen en voor 't gemakkelijke gaan! Ik had ook goed genoeg door dat ze stilletjes liever had dat ik het moeilijke zou kunnen. Nu, ik had het echt wel goed geoefend en ik had niks zenuwen, niks! Ik zag m'n lerares wel met een zorgelijk gezicht kijken toen ik zei dat ik het moeilijke ging spelen, maar kom, ik was zelfzeker, 't ging lukken!
En dan komt het: niks zenuwen heb je, tot je daar zit en je partituren begint te schikken. En ook al zit er maar 10 man in de zaal, toch krijg je de indruk dat je beentjes knikken. Je kijkt even, nee hoor, ze staan lekker stil, maar al een geluk dat je niets moet zeggen, want je stem zou vast trillen! En o jee, voel ik daar m'n hoofd wiegen? Ik weet het niet, ik kan het niet zien! En ook al ziet niemand het, jij zit daar met je hele lichaam te shaken. Geen shaken van angst, begrijp me niet verkeerd! Het is dat andere, onverklaarbare niet-kunnen-stilhouden-van-ledematen-als-het-net-wel-moet, hetgeen je ook wel es krijgt als je met een leerkracht gewoon spreekt. Het zijn niet zozeer zenuwen, het is meer een soort van teveel-aandacht-aan-je-houding-geven.
Maar goed, het stuk zelf
weer. Op zich ging alles vlot, met hier en daar wat haperinkjes, maar kom, ik ging voor de sympathie, maar dan ineens gebeurde het. Ik moest een paar maten spelen die al eens eerder waren voorgekomen, maar het geniepige was dat hier het blad maagdelijk schoon was, terwijl bij de eerste keer dat deze voorkwamen ze omfloersd waren met allerhande mooie rooie tekeningen, waardoor ik altijd wist waar ik zat. Een soort kleurencode was het. Ik speelde dat stukje uit m'n hoofd, kijk op m'n pagina, zie nergens kleurtjes en hoppa!!! Totaal in de war, omdat ik geen idéé heb waar ik precies zit, ben ik gestopt voor een volle drie seconden in 't midden van een toch wel vrij emotioneel stukje. Ja, het was me wat, dat stuk(Matin d'hiver heet het trouwens)

Maar het ergste moet nog komen! Vlak na mij kwam het samenspel waarin ik ook meespeel. Megasimpele stukjes, echt waar, ik speel er meestal twee stemmen tegelijk in, maar jongens toch, was me dat een kakafonie!! We speelden een soort serietje van drie stukken achter elkaar, waarvan 't eerste wel OK klonk, buiten dat onze belangrijkste stem ineens wegviel en niet meer terugkwam. En dan dat tweede, oeioeioei toch. Ik was nog rustig m'n knopjes aan 't goed zetten, eventjes aan m'n schouder aan't krabben en WHAM, madam was al vertrokken. En ik was niet de enige die schrok want pas tegen 't einde van het stuk was iedereen mee. "Oef", dacht ik, "nu wat sneller zijn". Maar hoppa , voor ik het wist was ze weer weg!
Dan, ons laatste stukje, een kastaar van een nummer: Green Hornet Theme. Het ging best nog OK eigenlijk, zodat we toch een beetje deftig afsloten. Maar algemeen, ik zei het al, 't concert was vooral een klucht
En te denken dat ik straks examen heb van diezelfde liedjes...

Green Hornet Theme (uit Kill Bill trouwens!)

zaterdag 10 mei 2008

Something wicked this way comes...

Pfoo, de examens komen er weer aan!
Ik heb vandaag het examenrooster eindelijk eens bekeken en er m'n eigen examens uit gedistilleerd, en eigenlijk valt het nog wel mee. Veel ruimte tussen alle examens, alleen hebben ze ervoor gekozen me te laten beginnen met Wijsbegeerte (ik moet nog steeds meer dan de helft van de cursus afprinten) en analyse vlakbij thermodynamica en elektriciteit gezet. Maar goed, eigenlijk wordt het dus tijd dat ik eens begin te leren. Ik was het ook écht van plan te doen vandaag! Ik ben om 11.30 begonnen in Analyse II, het eerste hoofdstuk (Laplace-transformatie) en ik heb zelfs een schriftje waarin ik een samenvatting probeer te maken. Intussen zijn we dus vier uur verder en dit heb ik allemaal geleerd:
-een dikke 15 pagina's Analyse II
-het formularium analyse lijkt veel te veel op m'n samenvatting, al dat werk voor niks!
-Maple durft zelfs bij de meest simpele dingen tegenwerken
-het internet is grappig
-eitjes beginnen te knallen als je ze met teveel olie bakt
-Jamie Oliver voelt zich het meest thuis in Essex, zijn geboortestad
-mijn grote teen maakt mooie cirkeltjes als je ermee tekent
Goed, dat laatste heb ik niet écht zitten doen, maar u snapt vast wat ik bedoel.
Waarom is het toch zo moeilijk te studeren als er zo weinig druk achter staat?!
Je hebt van die mensen die al twee maand op voorhand aan je kop komen zeuren wat ze al allemaal gedaan hebben en wanneer ze dan vragen wat jij met je paasvakantie gedaan hebt, even meewarig met hun hoofd schudden als je zegt dat je genoten hebt. Hoe doen ze dat toch? Als de zon buiten schijnt en je kan met vrienden op stap, wie kan dan zich richten op een vak als "Statistiek en Waarschijnlijkheidsleer, een inleiding"?
Goed, ik had wel goede punten vorig semester, ik weet dat ik niet moet zeuren, maar het is niet dat ik er geen werk in moet steken. Ik mag toch ook al es stress hebben, zeker? Of is het oprecht zenuwachtig zijn voorbehouden voor zij die zichzelf dommer achten?

Goed, misschien moet ik me positiever instellen. Wooo Jeuj, nu weet ik eindelijk hoe ik een impulsresponsie kan gebruiken!! Mama, mama kom kijken, ik weet hoeveel warmte een Carnotmachine verbruikt! En wacht wacht, ik voel een particuliere oplossing opkomen! Goh, zou er nog meer zijn? Woooo Super, wat een geluk dat dit hoofdstuk nog niet gedaan is, ik voel me nog bijlange na niet klaar om te stoppen met jouw werk te bestuderen, Gaussje!

Het is tijd dat ik mijn Biocure Intellect weer ga halen...

donderdag 8 mei 2008

Dierckx schrijft

O liefste,

Zal ik u vergelijken met een zomerdag?
Veel mooier en bescheidener zijt gij
Ruige winden trekken aan de meibloesems
en al veel te vroeg is de zomer voorbij

Gij zijt veel meer continu
En oh als ge me maar de kans liet,
Ik kan uw lijf interpoleren met een spline jawel,
maar als het van mij afhing
twas met een rechte da'k u benaderde

Uw borsten zijn als maxima
Kritische punten die ik maar al te graag wil onderzoeken.
Om over de stelsels in uw heupen maar te zwijgen.
Want uwen oorsprong, dat is mijn doel.

Ben ik niet wat ge wilt, ben ik niet goed genoeg?
Ik kan transformeren, geen vrees!
Zegt wat ge wilt en 't is gebeurd
ne Laplace, een goniometrische of misschien een ordinaire z-transformatie?
Zoeteke, ik ben al als nieuw voor get weet


Hoor ik van u, laat ge iets weten?
Ik ontmoet u vanavond weer in 't imaginaire vlak
Maar uw reëel punten benaderen,
lieveke, dát wacht ik af!