Assistent X en de nieuwe cursus

"Oef!", kreunde assistent X en hij typte een punt achter z'n laatste paragraaf. Drie dagen had hij nodig gehad voor het laatste hoofdstuk van zijn cursus, maar eindelijk was die dan toch af geraakt. 35 megabytes pure leerstofpret! Met een tevreden glimlach borg de vermoeide man zijn laptop op, klaar om de volgende dag zijn spiksplinternieuwe cursus voor te leggen aan zijn prof. Het leven is mooi als het pc-scherm afstaat.

Het moment van voorleggen was eindelijk aangebroken en assistent X schuifelde wat zenuwachtig over zijn stoel. Professor Eric was nog een laatste keer alles aan het nalezen, het enige geluid dat te horen was, was het irritante getik van het lepeltje waarmee de professor nonstop in zijn koffie roerde.

"Een aardige cursus heb je daar geschreven, assistent X", bromde professor Eric onder zijn snor door. "Niet te dun, mooie kleine letters, mooi gebruik van LateX ook."

Assistent X knikte blij.

"Toch heb ik nog een paar opmerkingen..."

Professor Eric bladerde een stukje door de cursus.

"Zie je, bijvoorbeeld hier, op pagina 9, je begint een nieuwe paragraaf. Het valt me op hoe je paragrafen in dit hoofdstuk telkens beginnen met een nummer. Een prima idee op zich, maar is het niet wat flauw om gewoon de volgorde af te lopen? Ik bedoel, je begint met "1", wat best wel een OK getal is, daarna ga je verder met "2", ook een leuk getal, maar daarna ga je gewoon verder met 3,4 enzovoort. Getuigt dat niet van wat weinig creativiteit? Je kan bijvoorbeeld ook gewoon opnieuw "1" zetten, of waarom niet meteen "5"? Je zal zien dat dat de hele cursus wat leuker maakt.

In diezelfde regio ook: Waarom ga je maar drie niveaus diep in die nummering? Als je dan toch beslist te nummeren, kan je net zo goed er wat verder in gaan. Je kan nog letters gaan gebruiken, romeinse cijfers, er zijn zoveel mogelijkheden!

Zeg nu zelf: een titel als "3.1.a.5.b.VI.1 Inleiding" spreekt toch tot de verbeelding?

Of iets anders leuks: gebruik geen nummering en zet al je titels in eenzelfde lettertype! Dan heeft de student zelf alle vrijheid tot kiezen wat de vorm van de cursus is!

Ik denk hier maar luidop natuurlijk, je ziet zelf welke ideeën je handig lijken."

Assistent X knikte en sloeg zichzelf denkbeeldig voor het hoofd. Waarom had hij daar zelf niet aan gedacht?

"En er was nog iets dat me een beetje stoorde. Bijvoorbeeld hier, op pagina 58. Het is al 10 pagina's geleden dat je nog een schrijffout maakte! Om nog maar te zwijgen over al die lidwoorden die je gebruikt. Die zijn toch voor niets nodig, beste man? Een zin zonder lidwoord of met een schrijffout in, dat houdt je lezer attent! In onze faculteit raden we ongeveer 10 schrijffouten per hoofdstuk aan, al verschilt dat natuurlijk van vak tot vak. Een vak als religie leent zich duidelijk meer tot dit soort verfraaiingen dan, pakweg, Mechanica. En wat betreft grammaticale fouten raad ik u toch ook aan hier iets meer aandacht aan te besteden. Een correct vervoegd werkwoord is nefast voor de leesvreugde, denk daaraan.

Dan nog iets: waarom gebruikt u toch zo weinig Engels? Engels maakt uw cursus veel interessanter. Probeert u per hoofdstuk toch minstens één Engels of Duits citaat te incorporeren, zonder vertaling natuurlijk. In datzelfde opzicht kan u ook voor Latijn opteren, wat zeg ik, het geniet zelfs de voorkeur!

En tenslotte, als laatste, en dit stoorde me toch het meeste: uw bewijzen, assistent X...

Het is goed dat u uw best doet, maar alsjeblieft, nergens "stel nu" of "het valt eenvoudig aan te tonen dat" vermelden?! Een goed bewijs, daar is nog werk aan! Hoe wilt u anders dat de studenten hun blokperiode vullen? Schrapt u de helft van die bewijzen maar en zet er iets bij in de trant van "Probeer nu zelf, als oefening,...". En van de anderen vervangt u één derde door verwijzingen naar referenties. Zo komt de student nog eens in de bibliotheek.

En o ja, u wilt drukken in de Acco? Komop zeg, neem op z'n minst een drukker die wat verder weg is!

Ziezo, ik denk dat ik u hiermee verder kunt? Komt u maar terug als uw cursus wat meer beantwoordt aan de eisen van de moderne student. En brengt u, voor u vertrekt, ineens een kop koffie, deze is wat koud."

En zo, beste lezer, geschiedt het volgens mij in de bureaus van profs. Toch als ik kijk naar mijn cursussen.

Even nadenken

Tijd om nog eens na te denken...

België zou een erg ongelukkig land zijn, wordt me verteld. Niet materieel dan, maar de Belgen zouden emotioneel tot de ongelukkigsten behoren. En waarom zijn we ongelukkig? Een antwoord dat je vaak hoort is: "Wat heeft het allemaal voor zin?" En daar heb je het: wat is de zin van ons bestaan? Wat is de zin van onze acties? We zijn wanhopig op zoek naar de zin van het alles, naar antwoorden. De cursus religie,zingeving en levensbeschouwing die ik dit jaar (verplicht) volg heeft het ook over deze zoektocht naar zingeving. Begin dit jaar was ik sceptisch over dit vak, maar ik moet zeggen dat prof. De Tavernier mijn interesse heeft weten op te wekken. Hij heeft het erover hoe religie die vraag naar zingeving invult en inderdaad, het christendom geeft op een heleboel belangrijke vragen antwoord. En of ze nu juist zijn of niet, het biedt toch maar mooi een soort basis van waarop je je beslissingen kon bouwen. De hedendaagse malaise kan je dan bijna rechtstreeks linken aan het verlies aan geloof in de Belgische gemeenschap. We zijn als het ware verloren schaapjes die geen idee hebben waarnaartoe

Soit, mijn doel is niet prof. De Taverniers visie hier neer te pennen, daarvoor kan je net zo goed naar de Acco. Ik wil alleen even nadenken over de vraag wat de zin van het alles is.

Wel, ik denk uiteindelijk hetzelfde als de meesten denken in deze dagen van wetenschappelijkheid: er is er geen. Geen ene, nada, nops, we zijn hier voor niks en hadden er net zo goed niet kunnen zijn. En tóch zijn we er en, wat nog sterker is, zijn we zó hard op zoek naar de zin van alles.

Ben ik nu verward omdat ik zeg dat we tegelijk beweren dat er geen zin is en toch op zoek zijn naar een zin? Misschien wel, maar volg even mee: ik vermeldde al hoe je vaak dingen hoort als: "Het heeft toch geen zin" of "Wat voor zin heeft het ook allemaal?". Het is misschien wat bij de haren gesleurd, zo'n zinnen zijn er nu eenmaal uit voor je het weet, maar: als het allemaal toch geen zin heeft, waarom maken we ons er dan zo druk in? Waarom ons ongelukkig voelen omdat iets 'geen zin' heeft? Uitspraken zoals de bovenstaande houden duidelijk een verlangen naar een hogere zin in, een doel. We zouden niets liever hebben dan dat, wat we doen, een duidelijke zin heeft. En dat is juist de tegenstrijdigheid die ik wil aantonen: we zijn zo overtuigd dat er geen zin van het leven is en toch zijn we tegelijkertijd zo hard op zoek naar diezelfde zin, hoewel we voordoen hem al te weten.

In mijn kortzichtige visie zijn er twee oplossingen voor deze tegenstrijdigheid, die allebei op hetzelfde neerkomen: kiezen. Je kan ervoor kiezen te geloven in een hogere zin: het antwoord van de religie. Of je kan ervoor kiezen te geloven in géén zin. Maar je door dat feit moedeloos voelen is niet slim. Je hebt mensen die zich door de zinloosheid van het bestaan laten neerdrukken, iets wat volgens mij grotendeels door die tegenstelling komt waar ik het al over had. Vergeef me de belediging, maar je rouwig voelen om dit feit is zwak, het is het teken dat je niet sterk genoeg bent om je eigen zin te kiezen/zoeken. Het verlies van een geloof in een hogere zin gaat gepaard met het verlies van een leider, een vader die je vertelt wat mag en niet. Maar in plaats van depressief te worden van zulke gedachten, probeer het eens op deze manier te bekijken:

Als niets in het leven zin heeft, houdt dat ook in dat niets in het leven géén zin heeft.

of misschien wat duidelijker:

Als niets in het leven zin heeft, is niets fout en is de enige die je zegt wat slecht is jijzelf.

Ik heb het hier dan natuurlijk niet over de kwestie of je iemand mag vermoorden of niet, dat is een heel andere richting uit. Het gaat me hier eerder om hoe je je voelt over dingen die je meemaakt. Wat ik probeer te zeggen is dat je juist moed kan vinden in de zinloosheid van alles. Waarom je slecht voelen als iets niet gaat zoals je plande? Het is niet dat het ook maar iets uitmaakt. Uiteindelijk ben enkel jij het die jezelf vertelt dat je je slecht moet voelen.

En dat is uiteindelijk hoe ik het zie. Momenteel toch, voor hetzelfde geld ben ik volgende week een boeddhist. Maar voorlopig geloof ik dus in het niks en hoe verder ik erover nadenk hoe meer dat op een religie begint te lijken. Want uiteindelijk blijven er veel vragen opgelost. Vragen die ook nog opgelost moeten worden. Op het einde van mijn betoog ben ik vrij dicht bij een puur individualistische visie gekomen. En individualisme is gevaarlijk, daar kan je niet omheen. Wie enkel in zichzelf gelooft lijkt maar een paar stappen verwijderd te zijn van sociopathie en anarchie. Is dat uiteindelijk zo? Kan deze visie overleven in een burgerlijke maatschappij? Leidt hij tot asociaal gedrag? En dat is nog maar het begin van de vragen. Maar daar denk ik een andere keer wel over na.

Teek

Vanmorgen vond ik een teek op m'n buik.

Zo'n hele lieve, kleine

Vers uit het bos.

Ik heb hem laten zitten.

Lekker knus onder m'n navel

en ik noem hem Wilfried Drogenbosch

Wilfried en ik zijn de beste maatjes.

Wilfried laat me nooit

nooit in de steek.

Alles doen we samen

tot eten toe

Ik en m'n lieve, kleine teek.

Wanneer ik me nu alleen voel

of als ik gepest word

Dan denk ik gewoon aan Wilfried

En dan voel ik me geborgen

Als in mama's armen

Ik en m'n lieve kleine parasiet

Wilfried is mijn baby

Mijn eigen levende Tamagotchi

't is echt het meest prachtige

Zo'n teek zien groeien op je eigen buik,

Een heerlijke mens-insect relatie

Ik en m'n lieve kleine spinachtige